Let’s face it. As exciting as science can be, sometimes it is just tedious, boring, taxing. When you are plodding through your data, drudging over a pile of exams, or pegging away at your PhD, it is difficult to feel that enthusiastic flow. You are working hard, draining your energy, feeling low. Naturally, you do not want to be in that space of negative energy. So you look for an escape. Lees meer →
With a harassed look Mireille stows some papers in her bag that she is going to grade tonight. A smile fleets across her face: “Did I tell you I am pregnant?” She has just started a temporary teaching position, where she is to do a big introductory course and a somewhat smaller advanced bachelor intensive. She is also planning to write her NWO VENI grant application in the same period, hoping she can create a job following her maternity leave. How can she keep calm and preserve the mental space she needs for developing her new proposal?
Enrica struggles to complete her PhD. She started her project 4,5 years ago: she designed it herself, loved it, and was overjoyed when she received a grant that allowed her to study the topic she loved. Now, the project has become heavy. Often she just wants to chuck her computer out the window. She has tears in her eyes when she tells this, but she is also determined to finish.
Doing science is about researching and then going public with your findings. If you keep your findings to yourself, you are just privately musing, but not doing scientific research. However, going public with your research can be daunting, especially for PhD’s. What to do when you are scared to show your first piece of writing to your supervisor? When you dread nasty questions about your presentation at a conference? Or when you feel ready to quit because you just received stinging criticism from a reviewer on that article of yours with the top results of your research? Here is a bit on how to face criticism without letting it take you down.
Een maand na ons gesprek (zie vorige blog over stress in de realiteit van je ‘droombaan’) mailt Ella dat het tot dusver heel goed is gegaan, maar dat ze zich nu toch voelt afglijden in zelfkritiek en haar oude patronen die haar zoveel stress en onrust opleverden voor het lesgeven en presenteren van haar paper op conferenties en symposia. Dat is niet zo gek, want het is niet makkelijk om de manier waarop je jarenlang gewerkt hebt zo grondig te veranderen. De gedachte aan een afgesproken coachsessie geeft gelukkig al wat rust en ruimte om de negatieve spiraal te stoppen: “als het echt zo erg is,” weet ze bij zichzelf, “dan is er bij die afspraak ruimte en aandacht voor.”
Rianne is net gepromoveerd en heeft meteen een mooie onderzoeksbaan in het bedrijfsleven aangeboden gekregen. Ze komt bij mij omdat ze bewuster wil kiezen en richting geven aan loopbaan om niet langer door te kabbelen in het geijkte, gegeven pad. Ondanks de grote successen van de afgelopen maanden met haar promotie en vervolg-baan twijfelt ze sterk aan haar eigen capaciteiten. Zo zegt ze: “50% van mijn proefschrift was wel goed, maar van de andere helft vraag ik me af wanneer ze uitvinden dat het niet zo geweldig is?” Ze denkt daarbij: “Anderen zijn toch beter dan ik.”