Be honest: as a PhD or PostDoc, how often do you get to work outside, somewhere green, where you can feel the sun shine, the wind blow, hear birds, smell flowers or fall leaves? When do you get to see and experience some nature? For most of you the basement lab, the library, or even your computer screen define your daily working environment.
Doing science is about researching and then going public with your findings. If you keep your findings to yourself, you are just privately musing, but not doing scientific research. However, going public with your research can be daunting, especially for PhD’s. What to do when you are scared to show your first piece of writing to your supervisor? When you dread nasty questions about your presentation at a conference? Or when you feel ready to quit because you just received stinging criticism from a reviewer on that article of yours with the top results of your research? Here is a bit on how to face criticism without letting it take you down.
Een maand na ons gesprek (zie vorige blog over stress in de realiteit van je ‘droombaan’) mailt Ella dat het tot dusver heel goed is gegaan, maar dat ze zich nu toch voelt afglijden in zelfkritiek en haar oude patronen die haar zoveel stress en onrust opleverden voor het lesgeven en presenteren van haar paper op conferenties en symposia. Dat is niet zo gek, want het is niet makkelijk om de manier waarop je jarenlang gewerkt hebt zo grondig te veranderen. De gedachte aan een afgesproken coachsessie geeft gelukkig al wat rust en ruimte om de negatieve spiraal te stoppen: “als het echt zo erg is,” weet ze bij zichzelf, “dan is er bij die afspraak ruimte en aandacht voor.”
Ogenschijnlijk gaat het van een leien dakje. Na haar promotie in de geesteswetenschappen kreeg Ella een plek als postdoc aangeboden en na een paar jaar volgde een tweede postdoc aan een andere universiteit. Daar krijgt ze een flinke onderwijstaak die haar zwaar valt. Uit zenuwen voor het lesgeven is ze dagelijks tot in de kleine uurtjes aan het werk, maar deze druk en stress is niet langer vol te houden. Hoewel ze altijd overtuigd was dat een academische loopbaan helemaal bij haar paste, denkt ze na een paar maanden in deze postdoc positie eraan om ontslag te nemen. Gelukkig luistert haar hoogleraar goed en spoort haar aan om actief naar een oplossing te zoeken om met meer zelfvertrouwen en effectiever te werken. Zo komt ze bij mij terecht.
Many employability measures are available at universities, but they are still unknown and underused. This is the result of research by the Taskforce Employability for Academic Education of the SoFoKles fund. Especially early career researchers are in a position to benefit greatly from measures and activities that support sustainable career development. Therefore, I have asked one of the researchers, dr. Judith Semeijn from the Open University, to present the most striking conclusions of this research to a group of coaches, trainers and HR advisors who focus specifically on early career researchers.
These are two sobering figures for the current situation in academia in the Netherlands:
Percentage of women professors in EU countries and the gender distribution in academic careers.
I have written about this before in a post on motherhood and academia. Before the end of year festivities caught up with me was at a symposium of the LNVH (Dutch network of women professors) where I had the pleasure to hear Prof. Curt Rice speak about implicit bias as the key to career differences between men and women. He argued that the confirmation of stereotypes leads us to forming an implicit bias where we, men and women alike, more readily see a man in a high profile function or on track to a professional career than a woman. If you think you are above this implicit bias, take this implicit bias test at project implicit and think again!
Rianne is net gepromoveerd en heeft meteen een mooie onderzoeksbaan in het bedrijfsleven aangeboden gekregen. Ze komt bij mij omdat ze bewuster wil kiezen en richting geven aan loopbaan om niet langer door te kabbelen in het geijkte, gegeven pad. Ondanks de grote successen van de afgelopen maanden met haar promotie en vervolg-baan twijfelt ze sterk aan haar eigen capaciteiten. Zo zegt ze: “50% van mijn proefschrift was wel goed, maar van de andere helft vraag ik me af wanneer ze uitvinden dat het niet zo geweldig is?” Ze denkt daarbij: “Anderen zijn toch beter dan ik.”
A Ted talk by Susan Cain on the power of introverts got me thinking about finding a balance between the power and pitfalls of introversion as a researcher. Cain argues passionately that valuable deep thought and truly creative and innovative ideas can only bubble to the surface if given enough quietness and solitude. Yet, she points out our society is increasingly organized to promote a more extrovert approach to cooperation, group work and outgoing interaction. The academic environment traditionally respects and fosters quiet contemplation, especially for PhD candidates and postdocs, but even here pressure increases to go public with your ideas: to publish, to participate in conferences, and to valorize their knowledge by reaching out to the general public and cooperate with many organizations.
Jenny (pseudoniem) heeft zich aangemeld voor een ultra korte speed-coaching sessie tijdens een groter loopbaan-event voor promovendi. Ze is bezig met haar promotie-onderzoek en hoewel ze inhoudelijk aansluit bij de wetenschappelijke mode binnen haar vakgebied, vindt ze het moeilijk om met de onzekerheid van het bestaan als wetenschapper om te gaan. Ze twijfelt of ze sterk genoeg in haar schoenen staat “om de competitie aan te gaan”.
Met de start van het nieuwe academische jaar beginnen ook weer alle activiteiten die onderzoekstijd zo onder druk kunnen zetten: onderwijs, vergaderingen, financieringsaanvragen… Menig academicus heeft het voornemen, of in ieder geval de wens, om de productieve rust van de zomerperiode zo lang mogelijk vast te houden, vaak tegen beter weten in. De ervaring leert dat het heel moeilijk is om oog in oog met allerlei urgente vragen en verplichtingen in je inbox en je agenda tijd te maken voor minder urgente, maar misschien wel veel belangrijkere activiteiten zoals vrijelijk denken, lezen, en onderzoeken. Ter inspiratie bied ik je hierbij twee citaten aan uit de dystopische novelle van Ray Bradbury, Fahrenheit 451, genoemd naar de temperatuur waarop papier vlam vat.
Lees meer →