Stress in de realiteit van je ‘droombaan’

Ogenschijnlijk gaat het van een leien dakje. Na haar promotie in de geesteswetenschappen kreeg Ella een plek als postdoc aangeboden en na een paar jaar volgde een tweede postdoc aan een andere universiteit. Daar krijgt ze een flinke onderwijstaak die haar zwaar valt. Uit zenuwen voor het lesgeven is ze dagelijks tot in de kleine uurtjes aan het werk, maar deze druk en stress is niet langer vol te houden. Hoewel ze altijd overtuigd was dat een academische loopbaan helemaal bij haar paste, denkt ze na een paar maanden in deze postdoc positie eraan om ontslag te nemen. Gelukkig luistert haar hoogleraar goed en spoort haar aan om actief naar een oplossing te zoeken om met meer zelfvertrouwen en effectiever te werken. Zo komt ze bij mij terecht.

In het eerste gesprek vertelt ze me over haar liefde voor lezen en ideeën, hoe ze als kind al informatie verzamelde over van alles en nog wat en daar presentaties van maakte. Het beeld van een leven als intellectueel en academicus is niet ver weg.
Ik stel haar de wondervraag naar haar ideale werkdag. Hé, interessant: die lijkt erg veel op haar huidige bestaan, alleen ervaart ze minder prestatiedruk doordat ze minder hoge eisen aan zichzelf stelt en meer aandacht heeft voor ontspannende randvoorwaarden om effectief te kunnen werken. Dit doet haar heel goed. Vier dagen later mailt ze: “Ik heb de indruk dat ik nog steeds het heilzame effect voel van de oefening om mijn ideale wereld in te beelden. Ik voel me hoopvoller en rustiger.”

Ontslag nemen en je academische loopbaan in de wilgen hangen is zeker niet meer aan de orde. Het is een kwestie van bewuste focus, van het richten van je aandacht op de goede dingen die er al zijn.

Dit gaat niet vanzelf, maar vraagt oefening. Dat blijkt bij het volgende gesprek als Ella net een spannende presentatie achter de rug heeft. Ze voelt zich leeg en verdrietig, ondanks dat ze net fijn samen met haar vriend op vakantie is geweest. We nemen de tijd om dit gevoel er te laten zijn. Wat is het verdriet? Waar voelt ze het? We nemen het waar zonder te oordelen, omarmen het. Dit emotioneert Ella. Stel je eens voor, zeg ik, dat de Ella van de wonderbaarlijke, ideale dag je nu omarmt, onvoorwaardelijk accepteert, met alle imperfecties, droefenis, alles wat je nog te leren hebt. Zo leggen we contact met haar innerlijke vriendin. Als Ella haar ogen weer opent, is ze ontspannen en heeft ze een vredig gevoel en vertrouwen dat het wel goed zal komen, dat ze zal kunnen veranderen. Ze legde direct contact met haar lichaam en haar gevoel, zonder tussenkomst van haar hoofd. Dat maakt het zo direct en effectief.

Veranderen vraagt aandacht en bewuste oefening. ’s Avonds voor het slapen heeft Ella meestal wel vrede met zichzelf, en legt ze makkelijk contact met haar innerlijke vriendin. Dan haalt ze met succes ook de succesmomenten van die dag voor haar geest: dat helpt om de ingeslagen veranderingen te verankeren. Maar het meeste behoefte aan contact met haar vriendelijke zelf heeft ze eigenlijk tussendoor, bijvoorbeeld bij de lunch en aan het einde van de middag.

Hoe zou jij momenten in je dag inbouwen waarop je rustig contact kunt maken met je innerlijke vriend(in)?

De naam Ella is gefingeerd. Lees in het volgende blog hoe het verder gaat met Ella.